Wat??? Nee, maar dat gaat niet gebeuren.
Je denkt toch niet dat ik al die leerlingen zomaar wekenlang in de steek ga laten door geen les te geven. Ik kan toch moeilijk een maand op de bank tijdschriften gaan lezen?
Ik nestel me met mijn computer op de bank, op dat moment niet wetend dat ik daar de komende dagen niet veel meer zal zitten.
Groepsgesprekken, videobellen, Whatsapp, Facetime, Zoom, Hangout, Whereby,
Wel of geen account aanmaken, kunnen de leerlingen met maakt niet uit welk apparaat bij mij terecht, liever niet steeds een nieuwe verbinding opzetten, gebruiksvriendelijk voor alle leeftijden?
Het is gelukt! De volgende dag zit ik met mijn computer op zolder, daar zal ik de komende dagen dus nog heel veel zitten.
Lampje zus, geluidsboxje zo, thermoskan thee, instrument in de buurt, potlood…Oh nee, dat moeten ze nu toch echt zelf doen en wachten tot de eerste aanklopt of zoals dat in het programma heet “knock” want ook in de taal moeten we met de tijd meegaan.
Daar is ze! Even toelaten in de virtuele ruimte en dit muzikaal experiment kan beginnen.
Eerst nog een beetje onwennig, want wat ontdek ik veel aan mijn manier van lesgeven.
Ik was me nooit zo bewust dat mijn lichaamstaal zoveel bijdraagt in uitleg, zwiepende armen, een buiging naar voren, mee ademhalen op de juiste plaatsen. De leerling kijkt op haar blad, ik zit gevangen in de computer en betrap me erop dat ik zelfs even om het hoekje van de computer wil kijken naar de vingerzetting of hoe de leerling het instrument aanblaast.
Toch valt het me niet tegen. Het contact met de leerling gaat zo ook gewoon goed. Het vraagt een andere manier van vragen stellen en af en toe moeten we even op elkaar wachten met het praten. Wat dat betreft hebben ze nu een aanzienlijk rustigere docent, al praten ze zelf ook een stuk minder. Fluiten doen ze dan weer wel meer en het begint al snel te wennen.
Eind van de les, de volgende leerling “knockt”, tijd om af te ronden. Nog even een paar laatste aantekeningen –goh, die leerling heeft blijkbaar wél een potlood thuis en blijkt ook nog in staat deze te hanteren – huiswerk wordt in het schrift geschreven en met een laatste zwaai en een grote lach hoeft deze leerling nog maar één handeling zelfstandig te verrichten; een druk op de button “leave”.
Met rode wangen van een intensieve nieuwe manier van lesgeven, ben ik weer een hele waardevolle ervaring rijker. Komende weken “leave” ik niet, maar krijgen mijn leerlingen online les! Laat ze hun potlood maar alvast slijpen.