“Hey…. ik weet nou waar jij je muziekboeken altijd hebt liggen!”
De lessen zijn nog steeds online en dus hebben de leerlingen een inkijkje in mijn huis. De zolder wel te verstaan. Veel meer dan het bewuste kastje is er overigens niet te zien, maar blijkbaar réuze interessant voor mijn leerling.
Zoiets als de vraag die elk jaar weer een paar keer langs komt als een leerling net voor mijn pauze inpakt en ik mijn boterhammen uit mijn tas haal: “Maar wanneer eet jij dan warm?”
“Oh ehm” -mompel ik met de broodkruimels aan mijn mond- “op de dagen dat ik les geef, dan eet ik altijd tussen de middag warm.” Waarbij ik maar meteen vermeld dat ik die middag pasta op heb, zodat die vraag niet ook nog gesteld hoeft te worden.
Het is zo’n huiselijk gebeuren waarvan je weet dat het bij iedereen gebeurt, maar het tóch interessant blijkt te zijn. Net als pyjamadagen, wel of geen schoenen aan in huis, eten op de bank bij de tv of aan de keukentafel.
Die pasta van ’s middags was zonder knoflook. Zelf heb ik er geen last van wanneer leerlingen knoflook hebben gegeten als ze naar de fluitles komen (roken vind ik erger!), maar zelf wil ik er wel op letten.
Vanavond geef ik weer les met de camera. Ook voor mij réuze interessant! Ik zie dat alle leerlingen thuis een lessenaar hebben, kan hier en daar een tip geven dat deze wat hoger of lager moet en leer dat je prima je les kunt volgen op je sokken, in je pyjama of met je zusje gek gebarend op de achtergrond op je bed. Niemand die er last van heeft, toch?
Volgende week weer online lessen. Ik denk dat ik ’s middags maar eens pasta kook met knoflook.